Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Επαναληπτική δραστηριότητα στη ραψωδία ε 1-165


Επαναληπτική δραστηριότητα στη ραψωδία ε 1-165 (σελ. 51-55)

Επαναληπτική δραστηριότητα στη ραψωδία ε 1-165 (σελ. 51-55)

Κουίζ

  

 

Τρίτη 7 Απριλίου 2020


Η Φιλική Εταιρεία και η κήρυξη της ελληνικής επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες

Η Φιλική Εταιρεία και η κήρυξη της ελληνικής επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες

Άσκηση συμπλήρωσης κενών στην έβδομη ενότητα του σχολικού βιβλίου

  
Συμπληρώστε όλα τα κενά και στη συνέχεια πατήστε "Έλεγχος" για να ελέγξετε τις απαντήσεις σας.
Η ίδρυση και η ανάπτυξη της Φιλικής Εταιρείας.

Η Φιλική Εταιρεία ήταν μια οργάνωση που δημιουργήθηκε το στην της Ρωσίας με σκοπό την προετοιμασία του αγώνα των για . Άλλες οργανώσεις, που είχαν προηγηθεί, δεν έθεταν ως πρώτο στόχο την επανάσταση, αλλά την . Πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας υπήρξαν οι , , και .

Προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους, οι Φιλικοί θα έπρεπε να κάνουν τεράστιες οργανωτικές προσπάθειες, καθώς ο ήταν διάσπαρτος σ’ έναν ευρύ χώρο, και να δράσουν με , ώστε να μη γίνουν αντιληπτοί από την διοίκηση αλλά και από . Ακόμη, θα έπρεπε να υπερνικήσουν τους δισταγμούς εκείνων των που είχαν δει προγενέστερα επαναστατικά κινήματα να και να κινητοποιήσουν ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, με διαφορετικά οικονομικά-κοινωνικά συμφέροντα και επιδιώξεις.

Από την άλλη πλευρά, πάντως, το έργο των Φιλικών ευνοούνταν από το ότι αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, από τη διάδοση μεταξύ των Ελλήνων των ιδεών της επανάστασης και από το γεγονός ότι για σημαντικό τμήμα του ελληνισμού ήταν, πλέον, ώριμο αίτημα η δημιουργία ελληνικού κράτους.

Η Φιλική Εταιρεία υιοθέτησε μυστικών εταιρειών, όπως οι , που δρούσαν τότε στην Ευρώπη. δοκιμάζονταν για ένα διάστημα και στη συνέχεια εντάσσονταν στην οργάνωση, αφού ορκίζονταν σε αυτή. Για τους παραβάτες η προβλεπόμενη τιμωρία ήταν . Οι Φιλικοί χρησιμοποιούσαν και επικοινωνούσαν με .

Μέχρι τα 1817-1818, η Φιλική Εταιρεία απευθυνόταν, κυρίως, σε πλούσιους , προκειμένου να εξασφαλιστούν τα οικονομικά μέσα για την ανάπτυξή της. Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς . Κατόπιν, όταν η Φιλική Εταιρεία άρχισε να απευθύνεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες του ελληνισμού, ιδίως σε μικρεμπόρους και διανοούμενους, αναπτύχθηκε γρήγορα. Γυναίκες γίνονταν δεκτές μόνο κατ’ εξαίρεση.

Η ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας, η , παρέμενε και αφηνόταν, σκόπιμα, να εννοηθεί ότι αποτελούνταν από ισχυρά πρόσωπα. Καθώς ο καιρός περνούσε, οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, καταλαβαίνοντας ότι τα άσημα ονόματά τους δύσκολα θα ενέπνεαν τους συμπατριώτες τους, αποφάσισαν να αναθέσουν την ηγεσία σε ένα γνωστό Έλληνα. Αρχικά, απευθύνθηκαν στον , τότε υπουργό Εξωτερικών της , αλλά εκείνος αρνήθηκε θεωρώντας ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για επανάσταση. Τελικά, η ηγεσία ανατέθηκε στον ανώτερο αξιωματικό του ρωσικού στρατού , που τότε ανακηρύχθηκε .

Η κήρυξη της ελληνικής επανάστασης στις Ηγεμονίες

Η επανάσταση αποφασίστηκε να ξεκινήσει από τις (σημερινή ), γιατί εκεί δεν υπήρχε στρατός (σύμφωνα με παλαιότερες συνθήκες), αλλά και γιατί λίγο βορειότερα βρισκόταν στρατός, που υπήρχε ελπίδα ότι θα βοηθούσε.

Παράλληλα, προσεγγίστηκαν διάφοροι για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή τους στην επανάσταση. Ο Σέρβος ηγέτης έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας˙ οι οθωμανικές αρχές, ωστόσο, τον συνέλαβαν και τον . Ο , τοπικός ηγέτης στις Ηγεμονίες, συμμετείχε, αλλά μόνο στην αρχή.

Ο Αλέξανδρος Yψηλάντης, ξεκινώντας από ρωσικό έδαφος, πέρασε τον ποταμό Προύθο, μπήκε στις Ηγεμονίες και στις κήρυξε την επανάσταση στο της Βλαχίας (σημερινή Ρουμανία). Κυκλοφόρησε προκηρύξεις με τις οποίες κήρυττε την επανάσταση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πίσω απ’ αυτή βρισκόταν η . Παράλληλα, συγκροτούσε το στράτευμά του.

Γρήγορα, όμως, προέκυψαν . Οι πλούσιοι των Ηγεμονιών δεν ανταποκρίθηκαν υλικά και η δεν προχωρούσε. Ο αποκήρυξε την επανάσταση και επέτρεψε την είσοδο στρατού στις Ηγεμονίες για την καταστολή της. Ο πατριάρχης πιεζόμενος από τον σουλτάνο όσους συμμετείχαν στο κίνημα. Επιπλέον, ο θεωρήθηκε και με εντολή της Φιλικής Εταιρείας εκτελέστηκε.

Παρά τις δυσκολίες, ο Yψηλάντης συνέχισε τον αγώνα. Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στο (7 Ιουνίου 1821), όπου και διακρίθηκε ιδιαίτερα ο , μια μονάδα που είχε συγκροτηθεί από εθελοντές . Η ήττα, ωστόσο, δεν αποφεύχθηκε. Ο Yψηλάντης πέρασε στην όπου οι αρχές τον συνέλαβαν. Ο τραγικός επίλογος γράφτηκε λίγους μήνες αργότερα, όταν ένα τελευταίο απομονωμένο τμήμα αγωνιστών με επικεφαλής τους οπλαρχηγούς Γιωργάκη και Ιωάννη εγκλωβίστηκε στη μονή Σέκκου. Τότε, ο Ολύμπιος αποφάσισε να ανατιναχθεί μαζί με τους συμπολεμιστές του, ενώ ο Φαρμάκης, μετά από σκληρή αντίσταση δύο εβδομάδων, πιάστηκε αιχμάλωτος και αποκεφαλίστηκε.